Repair Café: Vrijwillig maar niet verblijvend

En dan komen er ook mensen, die een nieuw apparaat gekocht hebben in de winkel , maar ons motto kennen: WEGGOOIEN KAN ALTIJD NOG! En dan brengen ze het kapotte koffiezet apparaat of oplaadbare boormachine naar de Vlasakker 51 tegenover de Muchte. “Kijk maar wat je er mee doet”, zeggen ze dan. En dat doen we dan ook. En als het dan gerepareerd is, mogen we het van de eigenaren verkopen. Tegen een schappelijk prijsje wordt dan die Senseo of klokradio verkocht aan iemand, die dat goed kan gebruiken.

Is die oplaadbare boormachine echt kapot? Dan kan de adapter nog wel gebruikt worden. Daarmee worden defecte exemplaren vervangen en is er weer een klant blij. Zo hebben we nu een verzameling van enkele tientallen adapters. Er zijn uren gestoken in het sorteren en beschrijven: hoeveel volt is hij? Hoeveel ampère? Welke stekkeraansluiting? Ga zo maar door. Voor die adapter vragen we dan wel het enorme bedrag van twee euro, want ja, hoewel we het vrijwillig doen, zijn er wel kosten van elektra, verwarming en gereedschappen.

Verbluft

We worden geacht wel zoveel mogelijk onze eigen broek op te houden in deze wereld van bezuinigde maatschappelijk werk. Dat proberen we dan op deze manier en jaarlijks een rommelmarkt.Er wordt geen geld gevraagd voor het werk van de vrijwilligers, maar de tevreden klant mag natuurlijk altijd wat in “het bakje” doen. Maar we komen ook wel eens voor verrassingen te staan. Zo was er een meneer, die een kapotte adapter had. “Hebben jullie er zo een?”. Het zoeken begon, want 20 volts adapter zijn er niet veel.En ja hoor: daar was er één! Alleen er zit niet de juiste stekker aan. Geen nood, die halen we van een andere en maken het passend. De meneer is blij, dat hij zijn oplaadbare apparaat niet hoeft weg te gooien. En…… hij vertrekt. Wacht even, heeft hij die adapter betaald? Nee, niets gezien. Er achteraan.“Meneer, wilt u a.u.b. zo goed zijn twee euro voor de adapter te betalen?”Antwoord: “Hoezo? Het is hier toch vrijwilligerswerk? En dat ding ging toch maar naar de stort”. “Nee, meneer, hoe komt u daarbij? Onderdelen kosten geld. Het werk, dat wij er aan doen is vrijwillig en we laten het aan de klant over, wat het hem waard is.” Antwoord: “Nou hou het dan maar, ik betaal niets .”Dat hadden we in de meer dan drie jaar, dat we open zijn, nog niet meegemaakt. We waren verbluft.Gelukkig zijn er velen, die het vrijwilligerswerk wel waarderen en daar doe je het dan voor!