Kiss me quick

Kiss me quick

In café “De Grens, tussen het biljart en de jukebox, dansten we rock en roll in 1963. Ik met mijn vetkuif, colbert met leerstukken op de mouw en een broek met wijde pijpen. Zij met haar suikerspin, lakschoentjes en een petticoat. Een petticoat die onder haar rug de hoogte nam als ik haar onder het dansen tegen me aan drukte. Kennelijk een prachtig gezicht voor de omstanders, want elke keer als “kiss me quick” afgelopen was gooiden ze een kwartje in de gleuf om Elvis weer te laten acteren. Zelfs de onverstoorde biljarters die op afstand hun pomerans stonden te krijten hadden er schik in en keken geamuseerd toe. Als we tussen twee nummers even uitrustten aan de bar, kregen we van de kroegbaas een drankje dat we niet hoefden te betalen. Als wij er waren was het gezellig in café ”De Grens”. Omdat wij er dansten kwamen er ook andere teenagers om te rocken. Wij waren het hulpmiddel om zijn omzet te verhogen. Kiss me quick was mijn geluk. Kiss me quick was mijn probleem. Kiss me quick werd mijn obsessie. Want ze wilde alles met me. Uitgaan. Achter op de brommer, die ik dat jaar van mijn ouders had gekregen op mijn zestiende verjaardag. Ze wilde met me aan de bar zitten. We gingen samen dansen in alle kroegen in de buurt. Samen stonden we hand in hand bij de kassa van de bioscoop. We hadden verkering vond ik. Zij deed alsof. En zondagavond mocht ik haar thuis brengen. Nou niet helemaal want dan zagen haar ouders het. Ik mocht haar tot de “Rooie poort” brengen. “Rij zachtjes anders verwaait mijn suikerspin.” Maar Kiss me quick was er niet bij. Zelfs niet kiss me slow. Ze stapte achter me van mijn bromfiets af, bedankte me voor de gezellige avond en verdween met haar wiegende petticoat in de duisternis. Ik snel terug naar café “De Grens” om nog een keer te luisteren. In gedachten danste ik dan weer met haar en “kisste ik haar quick”.