"voor iedereen komt eens de dag"

De leste tuffel

A’j in de kraant stoat, ôp ’t verkeerde blad, 

dan he’j de leste tuffel had. 

Oen ’n naam blif nog wa ’n paar daag hangen, 

mer monn’n a, wö’j ôp ’t wéérk vervangen. 

Al wa’j ôk könnink, directeur, 

de dood doar he’w gen middel veur. 

Femilie, noabers, bint in rouw: 

wat wa’j toch leef, wat wa’j toch trouw, 

wat wa’j nen besten kéérl, of vrouw. 

Vedaag liekt alle leu nog droof, 

dat heurt zo, ’t is vedaag de groov’. 

Eer a’j ter eerde bint besteld, 

maakt ze a trammelant um ’t geld. 

Wel éérft de groond, ’t hoes, de klökk’, 

de breefkes oet de oale sökk? 

Wél krig ’t goldwéérk, ’t schilderi’j, 

de hoond, de oalerwetse zi’j? 

Het blik nich aait nen gloriezaank, 

ie stunn’n in ’t rood nog, bie de baank. 

’t Bericht da’w gennen céént gung ’n éérven, 

gaf grötter droofheed as oew stéérven. 

Wee wann’n veur oe zo good toch west, 

al gef ik too . . . ’t meest an ’t lest. 

In ’t testaméént stun oew verhaal: 

wee kwamm ’n d’r almoal achter daal. 

Oen ’n héélen kroam gung noar de kéérk, 

veur de kost mö’w wier gewoon an ’t wéérk. 

Woar a’w ôk nog wa ’n luk van baalt: 

de bloomen bint nog nich betaald!