Kunst Cultuur Historie

Steen van Vuur | Deel 1

C.B.E.M.

Steen van Vuur is een fictief verhaal dat zich afspeelt in de Gemeente Losser. Het verschijnt elke twee weken in delen. Lees exclusief op Hallo Losser het eerste deel van de serie. 

Glooiend dropen de nevelsluiers over het pas ontwaakte land. Humus geurde hevig. De eerste lenteregen bracht bijzondere aroma’s met zich mee. Die aparte mengeling van hars, zand en de ietwat zoete geur van het Dinkelwater. De zilverreigers poseerden aan de oever op zoek naar voorntjes die door het water schoten en schimmen vormden over de grillerige patronen van het zand. De ochtendzon probeerde door het dek te breken, maar kreeg geen kans. Een schim dwaalde door het land. Een witte schaduw in de vorm van een man te paard. Hij liet suizen na. Als het echoënd geluid door de stengels van dor riet. Maar niemand hoorde hem, zag hem of voelde hem. Hij was ingesloten door de witte mistbanken die de oevers van de Dinkel omzoomden. Het water stroomde zachtjes, kabbelend. De rivier stond niet hoog, doordat er de afgelopen tijd slechts weinig regen was gevallen.

Langs de waterstroom stond een eenzaam kalf. Hij had het voor elkaar gekregen door het hek van het weiland te komen. Nu had hij echter spijt van deze actie. Zijn pootjes werden opgezogen door natte zand en slib. Hij strompelde moeizaam vooruit. Kleine geluidjes verlieten zijn keel. Moeder koe was nergens te bekennen. Ze stond aan de andere kant van het veld, waar de boer vers gras en hooi verspreidde. De witte schaduw observeerde het verloren kalf, dat steeds verder het water in werd gezogen. Nog even, en de stroom zou het kalf tot zich nemen. Het zou verloren zijn. De witte schim genoot van het schouwspel. Het was lang geleden dat hij een levend wezen gezien had, en het werd tijd dat hij weer een ziel tot zich kon nemen. Helaas was het kalf geen partij voor hem. Ten eerste, het was te klein en onschuldig. Ten tweede, het was niet zondig. Dus restte de schim niets anders dan toe te kijken. Het arme kalf begon harder te schreeuwen. Pas nu leek de benarde situatie tot hem door te dringen. Het water kolkte rond zijn kleine lijfje. Zijn achterpoten zaten vast in het zand en met iedere beweging kwam hij steeds vaster te zitten. Het kalf rilde van de kou en adrenaline.

De witte schaduw keek tevreden toe: het duurt nu niet lang meer. De nevelsluiers op het veld dropen naar beneden over het water, alsof ze wilden kijken wat er gebeurde. Haar verschijning suste het kalf op de een of andere manier. Hij keek, met glazige ogen, naar de krullende nevelbank die zich over het zieltje leek te ontfermen. Toen verscheen er tweede schaduw. Een donkere zwarte vlek. De gestalte brak door de nevelsluiers en stak zijn handen uit naar het kleine kalf. Aan zijn voorpoten werd het dier uit de sompige bodem getrokken en onmiddellijk in een blauwgrijs vest gewikkeld. Het kalf lag trillend en jammerend in de armen van de boer.

De witte schaduw keek verongelijkt. Het prachtige schouwspel was verpest. Woede steeg op. Met een luid gejammer trok de schim aan zijn teugels. Dat zou hij de boer betaald zetten. De witte schaduw schoot door de mist richting de boer, die met het kalf terug naar de moeder liep. In een flits keerde hij zich om bij het horen van het jammerend geluid. De man op het paard dook verwoed op de boer die het kalf nog steeds in zijn armen had. De ogen van de boer werden groot en hij strompelde achteruit. Het kalf, gewikkeld in het vest, viel op de grond. De andere koeien waaierden van schrik uiteen. De boer sperde zijn mond open en prevelde een zin: “Bernken von Galen, du döst mich toch niks?”. Een luide schreeuw brak door de nevelsluiers, die verschrikt de lucht in doken. Het kalf brulde en trapte de jas van zich af. Op zijn kleine pootjes snelde hij door het veld richting moeder, en liet de boer en de schim eenzaam in de leegte achter.

Wordt vervolgd...

C.B.E.M.

afbeelding van Vincent Jongman

Door: Vincent Jongman

Vanuit Overdinkel schrijf en fotografeer ik al vrijwel mijn hele leven, met als grote inspiratiebron het mooie Twente. Naast schrijven, fotografie en fotobewerking ligt mijn passie bij de bouw, vooral gericht op de architectuur. Na mijn studie Bouwkunde en (bouw)Technische Commerciële Bedrijfskunde afgesloten te hebben, studeer ik nu Construction Management and Engineering aan de UT.