Relatie probleem

Het komt in de beste families voor. Zo ook in mijn relatie, wij kennen elkaar nu zo’n 25 jaar. Welke naam onze relatie moet hebben is mij in de beginjaren niet duidelijk. Onderweg in de tijd krijg ik antwoord. De eerste jaren kenmerken zich door een paar dieptepunten, gelukkig zijn die snel opgelost. We zijn jong en samen hebben wij geen boodschap aan hobbels op ons pad. We gaan door.

Een gezin opbouwen, de relatie met de families onderhouden. Ook hebben we met elkaar gewerkt, gepoetst, geklust in huis en in boot. Vakantie gevierd, wandelen met de hond, fietsen. Dus kortom geleefd en we gingen ervoor.

Hoe langer wij met elkaar omgaan, des te stroever ging het lopen. De dieptepunten werden er steeds meer. Diverse therapieën zijn er aan besteed. Die hielpen soms, soms ook niet. Het brein deed ook een duit in het zakje, piekeren hoe moet dit nu met ons samen? We vonden geen oplossing en maar weer door.

Advies

Ook de buitenwereld kwam met advies. Hoe kan dat nou? Zou je niet zus of zo? Ze voelen niet wat wij meemaken. En dat is ook niet erg, maar wij voelen ons zo vaak onbegrepen, moe en teleurgesteld. Waarom loopt het niet met ons? Waarom kan het niet normaal gaan? Sukkels zijn we. Altijd wat te zeuren. Nooit eens blij met elkaar. En we gaan maar weer door.

We zijn niet alleen in deze relatie. Er zijn belangrijke mensen waarvan twee hele speciale in ons leven. Die hebben het echt niet makkelijk met ons. Ze staan ons 25 jaar bij door dik en dun. Snappen de frustratie ook niet. Waarom worden jullie zo boos? Kunnen we wat doen? Als het goed gaat tussen ons, dan hebben we plezier en kunnen we genieten. En zo willen we graag door.

Samen willen we graag dat alles goed loopt met iedereen en alles. Dit wordt steeds zwaarder. Maar we houden vol. We houden onze kop boven water, verzuipen net niet maar krijgen het wel benauwd. We slaan soms hard om ons heen. Maar we redden het nog en we gaan door.

Bij de enkels afgezaagd

Dan komt de genade klap. We worden letterlijk en figuurlijk bij de enkels afgezaagd. En we staan stil. De twee onderdanen doen het ff niet meer. Gebroken, kapot. En we liggen 6 weken echt stil. We moeten ons overgeven aan de zorg van de rest. Geen controle meer. Maar ook zo moe. Samen krabbelen we weer op. Weer therapie, we leren nu om samen naast elkaar te lopen. Zelfs dat lukt in de eerste instantie niet. Samen gaan we naar de volgende specialist. 

Na vele onderzoeken komt het hoge woord eruit. Naast de 25 jaar geleden de diagnose fibromyalgie komt er nog eentje bij: poly-artrose. Om het met de woorden van de reumatoloog te vertellen “al uw scharnieren roesten, de een iets harder dan de andere”. 

Oke en nu? Het betekent dat daar uw pijnklachten vandaan komen. En dat het niet overgaat, het alleen maar meer wordt en je steeds minder kunt. Levensstijl moet aanpassen. Luisteren naar je lijf. Niet overbelasten en eerst lief zijn moet voor jezelf. En hier moet ik mee door.

Elke dag pijn

Zo en daar ben je dan mijn onafscheidelijke partner PIJN. Elke dag weer. Om daar mee te leren leven gaan ik en jij samen intern in het resort het Roessingh. Wat word ik vertroeteld. Ik mag doen wat ik wil en ik hoef niets. Er zijn mensen (therapeuten) die begrijpen wat ik voel. Ik leer met jou om te gaan. Aanvaarden heet dat. Ik leer zo te leven, dat je er wel bent, maar ik zo min mogelijk last van je heb. Want je bent behoorlijk irritant. Ik wordt zo moe van je. 

Dat is een strijd. Van altijd maar doorgaan naar, na vijf minuten lopen rusten want dan ben jij  er weer pijn en zit in mijn enkels. Twee minuten staan, gaan zitten. Van lopen met een kruk zo goed en kwaad het gaat, naar, in een rolstoel voor de langere afstanden. Je dan laten duwen omdat,jij pijn, er weer bent in mijn schouders. Hulp vragen voor de dingen die niet meer gaan. Je huishouden samen te doen, pijn in de handen, (en soms niet). Soms flink over mijn grens gaan omdat ik daarvoor kies. Maar de volgende dagen mijn tol betalen. De opmerkingen horen “ oo je fietst nog best grote afstanden dat gaat gelukkig goed”. En zo moet ik nu door.

Onzichtbare mankementen

Gelukkig ben ik niet alleen in het Roessingh. In “onze groep” zijn we met 4 dames. Allemaal met een ongewenste relatie. Het is een bijzonder stel, zo voel ik het. Wij voeren onze strijd, elk op z’n eigen manier. Maar ook samen, wij weten hoe het voelt. Na drie maanden hebben we ons gereedschap gekregen om ons leven weer opnieuw in elkaar te zetten. Ik moet onder andere leren, om mijn accu niet meer leeg te laten lopen door de grote energieverbruiker pijn. Als mijn accu niet op tijd geladen wordt is die uitgeput. Dan duurt het heel lang dat er weer energie in mijn lijf zit. Zo probeer ik mijn relatie probleem “pijn” niet de boventoon te laten voeren. Maar wat is dat moeilijk.

Voor de buitenwereld is chronische pijn niet altijd zichtbaar. Met dit blog hoop ik dat voor mensen met “onzichtbare mankementen” meer begrip komt. Het kan maar zo ineens je eigen lot zijn.