Vakman

Vakman

Trots fietste ik met vlinders in de buik de real world in , naar mijn eerste werkgever: metaalbedrijf Thole in Enschede .ik was net 16 jaar geworden en had mijn diploma metaalbewerker op zak. en wist de wereld wachtte op mij...

Ik kreeg zowaar een eigen grijze IJzerenkast met slot en een sleutel toegewezen waar ik overdag mijn kleren in kon hangen.

Een enorme stalen koud aandoende bedrijfshal waar een dampende olie lucht hing en het sterk rook naar metaal en las dampen.

de nevels in de hal trokken nooit op en maakten dat de hal veel groter leek .

Mijn werkplek was aan een hoge ruwe werkbank tegenover de voorwerker Siemerink die vier pakjes Runner per dag oprookte.

ik was de jongste in het familiebedrijf ,waar je tegen de directeur, "meneer Frits zei" en dus moest ik elke morgen naar een kiosk aan de Lasondersingel ,die volgens mij er speciaal alleen voor hem was neergezet, om zijn dagelijkse portie sigaretten te kopen.

In mijn herinnering ken ik hem alleen maar met een sigaret in zijn mond zijn neus heb ik door de rook van de sigaret nooit kunnen zien.

Siemerink was een aardige man die al hoestend en proestend zijn Enschedese dialect sprak.

Hij gebaarde meer met zijn handen dan ie praatte en er hing een sterke nicotinegeur om hem heen. omdat zijn wijs en middelvinger bruinzwart gekleurd waren droeg hij zijn goudkleurige trouwring om zijn pink.

Het werk wat ik moest doen was geestdodend en de grote hal drukte elke dag zwaarder op mijn gemoedstoestand. dit was het dan allemaal? moest ik hier de rest van mijn hele leven doorbrengen in deze donkere deprimerende hal? was ik niet beter af in een gevangenis ? waar tussen de tralies het licht naar binnen kon schieten?

Elke vrijdagmiddag werd het loon uitbetaald in een bruine envelop mijn eerste loon heb ik tijdens het omkleden boven op de grote IJzerenkast laten liggen. en vergat het mee naar huis te nemen.

Ik kwam thuis en wilde trots Ma mijn eerste verdiende loon laten zien.

Ik fietste als iemand die de tijdrit wou winnen terug naar Thole ,mijn envelop met het weeksalaris van 45 gulden lag nog te wachten op de IJzerenkast op mij..

Eddy Oude Voshaar