Nieuws & Agenda

Gerda Oude Kempers-Rutjes is 100 jaar

Op donderdag 20 januari 2022 was het precies 100 jaar geleden dat Gerda in Angeren ( Gld ) het levenslicht zag. Daar groeide ze op in gezin met zeven kinderen.

Armoede was troef in het gezin Rutjes

Vader werkte in een steenfabriek waar hij hard moest werken om zijn gezin te onderhouden. Gerda herinnert zich als kind nog goed dat zij haar vader op zijn werk een keteltje water moest brengen en dat zij hem niet herkende omdat zijn gezicht zwart was van alle fijnstof. Dat dit werk bijzonder ongezond was, bleek later toen vader op 42-jarige leeftijd aan een longziekte overleed en moeder met 7 kinderen achterbleef.

Als tiener werd Gerda als dienstmeisje ingezet bij een gegoede familie

Gerda: “In mijn meisjesjaren was studeren onmogelijk. Dat was alleen voorbehouden aan kinderen van rijke ouders. De enige manier om in die tijd aan geld te komen was om “in betrekking” te gaan. Je was dan een soort dienstmeisje waarbij je bij een gegoede familie in huis woonde en ook nog een beetje geld verdiende. Zelfs toen de oorlog uitbrak bleef ik in betrekking, ook al omdat ik niet meer naar huis kon, want tussen Arnhem en Nijmegen werd er flink gebombardeerd. Mijn moeder was in die tijd al met haar kinderen naar Varsseveld geëvacueerd”.

Oorlog bracht haar ook de grote liefde

Een bijzonder verhaal is de ontmoeting met haar latere echtgenoot die ze in de bus ontmoette.

Gerda:" In de bus naar mijn zus kwam er opeens een jongen naast mij zitten. Hij sprak met een Twentse tongval. Dat herkende ik omdat een onderwijzer bij ons in het dorp ook hetzelfde taaltje sprak. Ik vond hem aardig en hij vroeg mijn adres. Hij schreef me brieven en deed daar wat distributiebonnen in, bonnen waarop je in de oorlog wat eten kon krijgen. Ik zag toen dat hij een dubbele achternaam had en dacht: dat is vast een rijke familie! Achteraf bleek dat toch wat tegen te vallen, haha"..

Duitse soldaat bracht ons met Duits legervoertuig  ’s nachts naar Overdinkel

“Op een avond stond Henk, want zo heette hij, aan de deur van de familie waar ik in betrekking was en zei: “ik kom je ophalen, bij ons is genoeg te eten, dus kom maar mee”. Ik was 20 jaar en ondanks de bezwaren van mijn Mevrouw, pakte ik mijn boeltje en ging mee. Ik liep met hem mee en zag een Duitse soldaat staan. Henk zei dat het een goede Duitser was en bovendien katholiek dus dan moest het wel goed zijn. Gezeten op een munitiekist zijn we toen in het pikkedonker naar Overdinkel gereden. Daar mocht ik twee dagen in zijn huis blijven, alhoewel dat van de kerk natuurlijk niet mocht. Later kreeg ik een betrekking in Overdinkel en ben daar een tijd gebleven”.

Na het trouwen met Henk Oude Kempers in 1946, werd in 1947 hun eerste kindje geboren. Mede door slechte hygiëne in die tijd overleed het kindje echter al op de leeftijd van 7 maanden. Na dit grote verdriet kreeg het echtpaar Oude Kempers nog 8 kinderen. Inmiddels had Henk  zich opgewerkt tot meester meubelmaker. En na gewoond te hebben op de Kerkhofweg, de Hoofdstraat, de Pastoor van Laakstraat en de Tiekenveenweg, belandde het echtpaar met hun kinderen uiteindelijk in een klein boerderijtje aan de Rotermansweg in Overdinkel. Henk verbouwde de boerderij, maakte het groter en het gezin bleef er 30 jaar wonen. De kinderen vlogen uit en kregen allemaal hun eigen leven.

Uiteindelijk verhuisden Henk en Gerda in 1992 naar Losser. Daar betrokken ze het toen net nieuwgebouwde knusse huisje aan de Ravenhorsterweg. Triest was het overlijden van Henk in 2007 op de leeftijd van 85 jaar, waarna Gerda alleen achter bleef.

En dan natuurlijk de onvermijdelijke vraag.

Wat moet je doen om 100 jaar te worden?

Gerda is heel stellig en zegt: “Ik ben een ontzettend positief mens. Ik heb altijd uitdagingen gezocht in mijn leven. Heb op late leeftijd nog leren zwemmen en autorijden. Ik lees de krant nog altijd van A tot Z, volg het nieuws op de voet en onderhoud mijn tuintje nog altijd in mijn eentje en ben dol op spelletjes.  En zingen was mijn grote passie”. En dan start dochter Brigitte een recente video opname waarop ze beiden een oud kinderlied zingen. En dan val ik stil. Zo mooi en zuiver,een stem van een 100-jarige. Wat is het dan toch mooi om op deze manier 100 jaar te worden.

Feest komt eraan maar wordt even uitgesteld

Het geplande feest met alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen dat op zaterdag 22 januari bij grand-café Smit moest plaatsvinden kan nog even niet doorgaan en wordt nog even uitgesteld. Maar het bezoek van waarnemend burgemeester Kok maakte het vandaag toch extra feestelijk.

Tot slot vroeg ik Gerda of ze na dit interview nog een wens had. En ze antwoordde: “Maak nog maar een foto als ik rechtop sta. Dan lijk ik slanker!  

Gerda: bij deze!

 

 

 

 

 

 

 

Op donderdag 20 januari 2022 was het precies 100 jaar geleden dat Gerda in Angeren ( Gld ) het levenslicht zag. Daar groeide ze op in gezin met zeven kinderen.

Armoede was troef in het gezin Rutjes

Vader werkte in een steenfabriek waar hij hard moest werken om zijn gezin te onderhouden. Gerda herinnert zich als kind nog goed dat zij haar vader op zijn werk een keteltje water moest brengen en dat zij hem niet herkende omdat zijn gezicht zwart was van alle fijnstof. Dat dit werk bijzonder ongezond was, bleek later toen vader op 42-jarige leeftijd aan een longziekte overleed en moeder met 7 kinderen achterbleef.

Als tiener werd Gerda als dienstmeisje ingezet bij een gegoede familie

Gerda: “In mijn meisjesjaren was studeren onmogelijk. Dat was alleen voorbehouden aan kinderen van rijke ouders. De enige manier om in die tijd aan geld te komen was om “in betrekking” te gaan. Je was dan een soort dienstmeisje waarbij je bij een gegoede familie in huis woonde en ook nog een beetje geld verdiende. Zelfs toen de oorlog uitbrak bleef ik in betrekking, ook al omdat ik niet meer naar huis kon, want tussen Arnhem en Nijmegen werd er flink gebombardeerd. Mijn moeder was in die tijd al met haar kinderen naar Varsseveld geëvacueerd”.

Oorlog bracht haar ook de grote liefde

Een bijzonder verhaal is de ontmoeting met haar latere echtgenoot die ze in de bus ontmoette.

Gerda:" In de bus naar mijn zus kwam er opeens een jongen naast mij zitten. Hij sprak met een Twentse tongval. Dat herkende ik omdat een onderwijzer bij ons in het dorp ook hetzelfde taaltje sprak. Ik vond hem aardig en hij vroeg mijn adres. Hij schreef me brieven en deed daar wat distributiebonnen in, bonnen waarop je in de oorlog wat eten kon krijgen. Ik zag toen dat hij een dubbele achternaam had en dacht: dat is vast een rijke familie! Achteraf bleek dat toch wat tegen te vallen, haha"..

Duitse soldaat bracht ons met Duits legervoertuig  ’s nachts naar Overdinkel

“Op een avond stond Henk, want zo heette hij, aan de deur van de familie waar ik in betrekking was en zei: “ik kom je ophalen, bij ons is genoeg te eten, dus kom maar mee”. Ik was 20 jaar en ondanks de bezwaren van mijn Mevrouw, pakte ik mijn boeltje en ging mee. Ik liep met hem mee en zag een Duitse soldaat staan. Henk zei dat het een goede Duitser was en bovendien katholiek dus dan moest het wel goed zijn. Gezeten op een munitiekist zijn we toen in het pikkedonker naar Overdinkel gereden. Daar mocht ik twee dagen in zijn huis blijven, alhoewel dat van de kerk natuurlijk niet mocht. Later kreeg ik een betrekking in Overdinkel en ben daar een tijd gebleven”.

Na het trouwen met Henk Oude Kempers in 1946, werd in 1947 hun eerste kindje geboren. Mede door slechte hygiëne in die tijd overleed het kindje echter al op de leeftijd van 7 maanden. Na dit grote verdriet kreeg het echtpaar Oude Kempers nog 8 kinderen. Inmiddels had Henk  zich opgewerkt tot meester meubelmaker. En na gewoond te hebben op de Kerkhofweg, de Hoofdstraat, de Pastoor van Laakstraat en de Tiekenveenweg, belandde het echtpaar met hun kinderen uiteindelijk in een klein boerderijtje aan de Rotermansweg in Overdinkel. Henk verbouwde de boerderij, maakte het groter en het gezin bleef er 30 jaar wonen. De kinderen vlogen uit en kregen allemaal hun eigen leven.

Uiteindelijk verhuisden Henk en Gerda in 1992 naar Losser. Daar betrokken ze het toen net nieuwgebouwde knusse huisje aan de Ravenhorsterweg. Triest was het overlijden van Henk in 2007 op de leeftijd van 85 jaar, waarna Gerda alleen achter bleef.

En dan natuurlijk de onvermijdelijke vraag.

Wat moet je doen om 100 jaar te worden?

Gerda is heel stellig en zegt: “Ik ben een ontzettend positief mens. Ik heb altijd uitdagingen gezocht in mijn leven. Heb op late leeftijd nog leren zwemmen en autorijden. Ik lees de krant nog altijd van A tot Z, volg het nieuws op de voet en onderhoud mijn tuintje nog altijd in mijn eentje en ben dol op spelletjes.  En zingen was mijn grote passie”. En dan start dochter Brigitte een recente video opname waarop ze beiden een oud kinderlied zingen. En dan val ik stil. Zo mooi en zuiver,een stem van een 100-jarige. Wat is het dan toch mooi om op deze manier 100 jaar te worden.

Feest komt eraan maar wordt even uitgesteld

Het geplande feest met alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen dat op zaterdag 22 januari bij grand-café Smit moest plaatsvinden kan nog even niet doorgaan en wordt nog even uitgesteld. Maar het bezoek van waarnemend burgemeester Kok maakte het vandaag toch extra feestelijk.

Tot slot vroeg ik Gerda of ze na dit interview nog een wens had. En ze antwoordde: “Maak nog maar een foto als ik rechtop sta. Dan lijk ik slanker!  

Gerda: bij deze!

 

 

 

 

 

 

 

afbeelding van Henri Schuite

Door: Henri Schuite